Estampas de bèth tèmps

Estampas de bèth tèmps que’s debana ad ua epòca enqüèra pròixa de l’après-guèrra, tota parièra com la de la societat agrò-pastorala de ger.Libròt de brembanças gasconas ond l’autor, vadut en 1954, nos parla de la soa prima enfança partatjada entre Arcaixon e Titiu, dab lo prètz-hèit segur de sauvar deu desbromb los ultimes arrebombs d’un tèmps ond la gènt vivè xètz aiga corrènta, ni telefòne, ni television… Lo tèmps de l’imortau e holigauta joenessa d’un còp èra.Francesc Pedemai, vadut en 1954 a Arcaixon, qu’es d’aquera generacion de militants engatjats de d’òra en la borra tà har arreconéixer la lenga e l’identitat gasconas. Director de publicacion deu Courrier de Vasconie, qu’es tabé l’autor d’un pialòt d’articles qui hadóren contèsta au miei de las anadas 1980. En 2012, qu’escrivó ua Petite histoire de la langue gasconne. Estampas de bèth tèmps qu’es lo son permèr recuelh de novèlas.Dans la veine du « Casau perdut » de Bernard Manciet, un recueil de courtes nouvelles-souvenirs — en gascon de Gironde — sur le Bassin d’Arcachon et la jeunesse de l’auteur dans les années 1950-1960. Par l’auteur de la Petite histoire de la langue gasconne.